Wokół krytyki społecznej” jako cykl gościnnych wykładów na Uniwersytecie Gdańskim spotkał się z bardzo dużym zainteresowaniem! Tezy prelegentów, nierzadko kontrowersyjne, stały się przyczynkiem do dyskusji w trakcie wykładów, ale także w kuluarach. Bardzo się cieszymy bowiem naszym zdaniem tego rodzaju wydarzenia wpisują się w misję Uniwersytetu, Wykłady, które odbyły się do tej pory można (lub wkrótce będzie można) znaleźć na naszej stronie https://www.youtube.com/@centrumaktywnoscistudencki3507/featured.
Na zakończenie pierwszego roku wykładów proponujemy spotkanie z dwoma szczególnymi badaczami! Profesor Mirosław Karwat oraz Profesor Tadeusz Klementewicz z Wydział Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych UW pozostają nie tylko autorytetami w dziedzinie nauki, ale także wychowawcami pokoleń. Już 5 czerwca w audytorium S208 na Wydział Nauk Społecznych UG opowiedzą o Krytycznym wzorcu nauk o polityce!
KRYTYCZNY WZORZEC NAUKI O POLITYCE.
Między teorią a praktyką
Politologia głównego nurtu jako bezkrytyczny, a nawet apologetyczny typ interpretacji życia politycznego. Ukryte założenie o bezalternatywności porządku ustrojowego; fascynacja „teatrem politycznym”, marketingiem oraz procedurami, rytuałami i socjotechniką – jak gdyby były czymś samoistnym. Wypieranie głębszych analiz przez optykę medialnych komentarzy, sensacji i plotek zza kulis oraz krótkoterminowych prognoz. Oderwanie od społeczno-gospodarczego podłoża i uwarunkowania polityki: różnic interesów, tendencji i sił społecznych przesłoniętych przez fasady ideologiczne i instytucjonalne.
Krytyczny nurt w politologii: Wysunięcie na pierwszy plan problemów społecznych i wyzwań rozwojowych (nie – personaliów, technikaliów, spektaklu) – i w tym kontekście analiza „oferty politycznej”. Przezwyciężanie ograniczeń „poprawnościowej” (neoliberalnej) nowomowy. Skupienie na tym, co przemilczane lub mistyfikowane w retoryce polityków i mediów. Docieranie do głębszych uwarunkowań konfliktów społecznych. Weryfikowanie społecznej reprezentatywności establishmentu. Ukazywanie społecznej wymowy osobistych karier, krętych ścieżek i koniunktur, alienacji polityków. Wystawianie rachunku (społeczno-gospodarczego) za improwizacje, zaniedbania lub woluntaryzm decydentów. Ilustracją będzie długookresowa strategia reindustrializacji polskiej gospodarki, by ją przesunąć wyżej w łańcuchach produkcji i wartości dodanej. Strategia pozwala wyjść poza obecny bezwład instytucjonalny i programowy.
